Stakingen in Bolivia

Na mijn tour door het Kaa-Iya del Gran Chaco National Park was het de bedoeling om terug naar Santa Cruz te gaan, om vanaf daar via Paraguay naar Foz do Iguaçu te reizen. Na een ontbijt en het opruimen van het kamp vertrokken we rond 11.30 u richting San José de Chiquitos. Helaas kwamen we niet verder dan dat. Het was het begin van stakingen in Bolivia, en daarom waren er verschillende wegblokkades richting Santa Cruz. Gelijk na vertrek uit San José de Chiquitos stonden we al vast. Ze gaven aan dat na ongeveer 1,5 uur de blokkade heel even opgeheven zou worden, maar ook dat er nog verschillende andere blokkades zouden volgen. Ik durfde het risico niet te nemen en besloot terug te keren naar San José de Chiquitos, samen met Isabella uit Ecuador. Helaas was ook de weg richting de grens met Brazilië versperd dus we hadden geen andere keuze dan gewoon afwachten (ook na contact met het consulaat). We zaten dus vast in San José de Chiquitos.

Staking in Santa Cruz

Op basis van het aantal inwoners krijgt elk departement in Bolivia geld vanuit de overheid. Het is al lang geleden dat er een fatsoenlijke volkstelling is geweest, en er wonen nu veel meer inwoners in Santa Cruz dan waar ze geld voor krijgen. De overheid heeft aangekondigd dat er in 2024 weer een nieuwe volkstelling plaats gaat vinden. De inwoners van het departement Santa Cruz (een groot deel van Oost-Bolivia) vinden dat veel te laat en vragen op deze manier aan de regering om dat te vervroegen. In het hele departement zijn daarom wegversperringen opgesteld. San José de Chiquitos ligt bijna letterlijk in het midden van het departement, dus ik kon geen kant uit.

San José de Chiquitos

San José de Chiquitos is een kleine stad (of groot dorp), waar niet ontzettend veel te beleven valt. Dit gaf me tijd om weer een blog en vlog te maken en te videobellen met familie en vrienden. Verder zijn we naar 2 zwembaden geweest. Dat was lekker verkoelend, want het was overdag zo’n 38 graden.

Na 5 dagen kregen we bericht dat er maar 2 wegversperringen richting Braziliaanse grens waren, dus we besloten de gok te wagen en vertrokken richting Brazilië. We kwamen er echter al vrij snel achter dat onze informatie niet correct bleek te zijn.

Al snel dreigt het mis te gaan

In San José de Chiquitos pakten we een taxi die ons naar de eerstvolgende wegversperring zou brengen, gelijk buiten het stadje. De wegversperring bleek er echter niet meer te zijn. De dronken taxichauffeur reed een stukje verder en ging toen om meer geld vragen. Dat was natuurlijk terecht, maar hij sloeg erin door en wilde echt veel te veel geld hebben. Dat hebben we geweigerd (deels ook omdat hij dronken was) en toen heeft hij ons in the middle of nowhere uit de taxi gezet, in de brandende zon zonder schaduw (juist ja, ook daar was het zo’n 38 graden). Het werd van kwaad tot erger toen ik besefte dat ik mijn waterfles was kwijtgeraakt.

Al liftend vervolgden we onze weg

We waren nu zo’n 17 km op weg, en er zat niets anders op dan te liften, in de hoop dat iemand ons mee wilde nemen. Gelukkig hadden we al vrij snel beet. Er stopte een truck met een soort houtpulp in de laadbak. We mochten wel achterop springen. Ze konden ons naar de volgende nederzetting brengen. Dat was enorm fijn, want dat gaf me de mogelijkheid om daar nieuw water te kopen. We kwamen daar aan, volledig vies door het stof van de houtpulp. Terwijl ik water aan het kopen was, riep Isabella al dat een volgende auto gestopt was en ons mee wilde nemen.

Het ging om een aantal Canadezen die al een aantal jaar hier in de buurt wonen. Ze hadden een vrijbrief om langs de wegversperringen te kunnen en op deze manier (en soms met het omkopen van de bewakers van de versperringen) konden ze ons helemaal tot in Roboré brengen, wat ruim 100 km verderop lag. Zo wisten we al 4 wegversperringen te omzeilen.

Verder op weg vanaf Roboré

In Roboré besloten we even te lunchen, waarna we een taxi pakten naar het busstation. We hoopten daar een manier te vinden om verder te reizen. Helaas bleek het hele busstation dicht en daarna bracht onze taxichauffeur ons naar de eerstvolgende wegversperring, gelijk na Roboré. Te voet liepen we langs de wegversperring (dat mag gelukkig wel gewoon), en daar pakten we een taxi die ons verder kon brengen naar Estancia Aguas Calientes (zo’n 30 km). Daar lag wederom een wegversperring op ons te wachten die we weer te voet overgestoken zijn. We hebben daar een tijdje gewacht tot iemand ons verder mee kan nemen. Het lukte een pickup truck om langs de wegversperring te komen, en gelukkig wilde deze ons wel verder meenemen. Wederom mochten we achterin plaatsnemen. Deze pickup truck kon ons helemaal tot in El Carmen Rivero Tórrez brengen, wat zo’n 108 km verderop ligt. We waren dus inmiddels een behoorlijk eind gekomen, maar aangezien het inmiddels donker was geworden besloten we om in El Carmen te overnachten.

El Carmen Rivero Tórrez

El Carmen is nog kleiner dan San José de Chiquitos, en er was dan ook nog minder te beleven. Bijna alle restaurants hier in Bolivia serveren alleen ontzettend vettig eten. We hebben een hele tijd door het dorp gelopen, in de hoop wat gezonds te vinden om te eten. Helaas viel dat behoorlijk tegen. Uiteindelijk hebben we genoegen genomen met een broodje hamburger, dat we gedeeld hebben.

Ook het vinden van een gezond ontbijt valt enorm tegen in Bolivia. Bijna overal hebben ze alleen empanadas. Hartstikke lekker, maar wederom erg vettig. Ik besloot te gaan ontbijten bij een plek die ook sandwiches op het menu hadden staan. Helaas bleken ze die niet op voorraad te hebben en hadden ze alleen, ja juist je raadt het al: empanadas.

Op naar de Braziliaanse grens

Na het ontbijt gingen we weer verder op weg richting Braziliaanse grens. We moesten nog ruim 100 km afleggen, dus de verwachting was wel dat het zou gaan lukken.

Aan inwoners van El Carmen vroegen we waar we moesten zijn om verder te reizen richting Brazilië. Ze gaven aan dat we naar een rotonde aan de noordkant van het dorp moesten gaan. Dit was zo’n 17 minuten lopen (met al onze bagage). Toen we bijna bij de rotonde waren bood een man aan om ons naar de volgende wegversperring te brengen. Dit was enorm fijn, want het bleek dat er bij de rotonde waar we naartoe aan het lopen waren niks was.

De wegversperringen blijven elkaar opvolgen

Vanaf de wegversperring na El Carmen (de zevende) pakten we een motortaxi naar de volgende wegversperring, ongeveer een kilometer verderop. Na die wegversperring stond er gelukkig een taxi klaar die ons verder kon brengen naar de volgende wegversperring, bij Yacuces. Dit was weer zo’n 45 km verderop. Daar hebben we wederom een lift kunnen krijgen, tot de volgende wegversperring 2 km verderop (we zitten inmiddels op 10 wegversperringen, en we hadden al ongeveer 320 km afgelegd, met nog ongeveer 60 km te gaan).

Er stond een busje klaar dat wederom erg veel geld vroeg om ons verder te brengen. We besloten te wachten tot er meer passagiers kwamen, omdat het dan een stuk goedkoper zou worden. Dit duurde gelukkig niet lang. Het busje bracht ons verder naar Puerto Suárez, weer zo’n 45 km verder. Onderweg passeerden we wegversperring 11, waar de mensen door onze chauffeur werden omgekocht met een fles cola.

De laatste loodjes

Bij Puerto Suárez stond ons weer een wegversperring op te wachten, en hier werden we dan ook afgezet door het busje. Aan de andere kant stond wederom een busje ons op te wachten, maar ze wilden belachelijk veel geld hebben. Dit hebben we geweigerd. Het alternatief was een stukje met een motortaxi en vervolgens vanaf daar een busje pakken. Dit was een stuk goedkoper dus we besloten hiervoor te gaan. We spraken een bedrag af met de motortaxichauffeurs, en toen we arriveerden wilden ze opeens het dubbele hebben. Dit hebben we geweigerd en er volgde een woordenwisseling die ik hier niet letterlijk zal typen. Uiteindelijk hebben we voet bij stuk gehouden en konden we verder reizen in het laatste busje, dat ons tot aan de grens zou brengen.

Ik zal er niet om liegen: ik ben nog nooit eerder zo blij geweest om een grensovergang te zien. We waren helemaal uitgeput, en besloten om nog even açai te eten voor we daadwerkelijk de grens over zouden gaan. Zowel voor als na de Boliviaanse douane waren er nog extra wegversperringen. Een paar dagen eerder was hier nog iemand om het leven gekomen tijdens protesten. Gelukkig konden wij de wegversperringen en de grens zelf te voet zonder problemen passeren. In totaal zijn we dus 14 wegversperringen gepasseerd.

Terug in Brazilië

In Brazilië hebben we gelijk een taxi naar de busterminal gepakt, waar we een uur later al in de bus op weg naar Campo Grande zaten. Isabella zou al in Miranda uitstappen omdat ze andere plannen heeft, wat betekent dat onze wegen elkaar hier scheidden. Tijd voor weer nieuwe avonturen dus! Daarover meer in volgende blogs en vlogs!