Als er één plek in Noord-Macedonië is waar natuur, rust en avontuur mooi samenkomen, dan is het Nationaal Park Mavrovo wel. We hadden van tevoren al het plan om de Duf Waterval, het Bigorski Klooster en het Mavrovo-meer te bezoeken, maar besloten onderweg spontaan ook nog naar Galičnik te rijden. Dat bleek een heel goede keuze. Het werd een dag vol afwisseling: van groene bossen en bergdorpen tot religieus erfgoed en een kerk die soms half in het water staat. En eerlijk: ik had hier nog wel een paar dagen willen blijven.
In dit artikel staan affiliate links. Als je via deze links iets boekt of koopt, ontvang ik een kleine commissie, zonder extra kosten voor jou.
Een eerste indruk van Mavrovo
Nationaal Park Mavrovo ligt in het westen van Noord-Macedonië, tegen de grens met Albanië. Het is het grootste nationale park van het land en bestaat vooral uit ruige bergen, dichte bossen, beekjes en meren. Je vindt er talloze wandelroutes, traditionele bergdorpen, kloosters… en ja, ook beren.
Wij kwamen vanuit Ohrid richting het park gereden, een prachtige route op zich. Hoe dichter je bij Mavrovo komt, hoe groener en bergachtiger het landschap wordt. De lucht is er fris, de stilte opvallend.
De Duf Waterval: een frisse wandeling door het bos
Onze eerste stop was de Duf Waterval, niet ver van het dorp Rostuše. Het startpunt ligt naast het Muslim Cemetery, en op Google Maps staat het duidelijk aangegeven als “Duf waterfall starting point”. Vanaf daar wandel je in een klein half uurtje over een schaduwrijk pad, deels langs een beek. De route is niet zwaar, maar wél heel mooi. Vooral op warme dagen is dit een fijne, verkoelende plek.
De waterval zelf is niet groot, maar wel bijzonder doordat hij tussen de rotsen door naar beneden klettert. Doordat hij een beetje verstopt ligt, voelt het alsof je midden in een sprookje terechtkomt.
Het Bigorski Klooster: rust en geschiedenis
Een stuk verderop ligt het Bigorski Klooster (voluit St. Jovan Bigorski). Dit klooster stamt uit de elfde eeuw en is een van de mooiste van Noord-Macedonië. Alleen al de ligging, tegen een berghelling met uitzicht over de vallei, maakt indruk. Binnen zie je prachtige iconen, houtsnijwerk en schilderingen.
Zelf vond ik vooral de sfeer bijzonder: monniken in stilte die hun werk doen, het zachte geklingel van belletjes, en de geur van wierook. Zelfs als je niet religieus bent, is dit een plek die je raakt.
Verzonken Sint-Nicolaaskerk: de kerk die half in het water staat
Misschien wel het bekendste beeld van het park: de verzonken Sint-Nicolaaskerk van Mavrovo. Deze oude kerk raakte deels onder water toen het stuwmeer werd aangelegd, en tegenwoordig steekt hij spookachtig boven het water uit. Soms is hij volledig droog, soms half onder water: het hangt af van de waterstand.
Wij hadden geluk: de kerk stond volledig droog, waardoor we erheen konden lopen. De muren zijn verweerd, de vloer bedekt met kiezel en modder, maar dat maakt het juist bijzonder. Een kerk die langzaam door de natuur wordt teruggenomen, mooier wordt het niet.
Galičnik: een dorp waar de tijd stil lijkt te staan
Verderop in de bergen ligt Galičnik, een charmant bergdorp vol stenen huizen en smalle straatjes. Je hebt er het gevoel dat de tijd even stilstaat. In de zomer wordt hier het beroemde “Galičnik Wedding Festival” gehouden, waarbij lokale tradities en muziek centraal staan.
Wij wandelden er gewoon wat rond en genoten van het uitzicht. Een perfecte plek om even weg te zijn van de bewoonde wereld.
Info Point Mavrovo: beren spotten (of in ons geval: proberen)
In het dorpje Mavrovi Anovi ligt het Info Point van Nationaal Park Mavrovo. Daar kun je terecht voor wandelkaarten, tips over routes en informatie over wildlife. Wij gingen erheen met een missie: proberen iets te regelen om beren te spotten.
Het park is niet echt ingericht op het aanbieden van georganiseerde beer-excursies. De medewerker die we spraken zei dat hij “wel iemand kon bellen” die misschien iets kon regelen, maar dat het lastig was omdat het al laat op de dag was. Ook de volgende dagen hadden we geen tijd meer, dus het bleef bij een gemiste kans.
Als je wél wat langer in de omgeving bent, is het zeker de moeite waard om navraag te doen. Er leven hier namelijk bruine beren, wolven en zelfs de zeldzame Balkanlynx. De kans dat je ze op eigen houtje ziet is klein, maar met wat geluk en lokale hulp kun je er misschien eentje spotten, en dat lijkt me toch wel een onvergetelijke ervaring.
Andere plekken die de moeite waard zijn
Heb je wat meer tijd, dan zijn er nog een paar plekken in Nationaal Park Mavrovo die het bezoeken waard zijn:
- Rond het Mavrovo-meer rijden of fietsen: de uitzichten zijn schitterend, vooral bij zonsopkomst of zonsondergang.
- Lazaropole: een van de hoogstgelegen dorpen van Noord-Macedonië, omringd door bossen en bergweides. Het staat bekend om zijn uitzonderlijk schone berglucht, volgens velen zelfs de schoonste van het land. Het dorp heeft traditionele stenen huizen en een mooie kerk in het hart. Een rustige, authentieke plek waar je goed kunt wandelen en de lokale sfeer kunt proeven.
- Wandelen in het Bistra-gebergte: dit berggebied is onderdeel van het park en biedt talloze paden met panoramische uitzichten.
Praktische tips voor Nationaal Park Mavrovo
- Beste reistijd: van mei t/m oktober. In de winter kun je er trouwens ook skiën!
- Vervoer: een huurauto is eigenlijk onmisbaar. Openbaar vervoer is beperkt en veel bezienswaardigheden liggen verspreid.
- Overnachten: Mavrovo zelf is een fijne uitvalsbasis. Via Booking.com vind je er chalets, hotels en guesthouses aan het meer.
- Eten: in Galičnik en Mavrovi Anovi zijn een paar lokale restaurants waar je typisch Macedonisch kunt eten: simpel, maar lekker.
- Uitrusting: stevige wandelschoenen, verrekijker, regenjas en voldoende water meenemen.
Een plek waar je wilt blijven
Nationaal Park Mavrovo is zo’n plek die je blijft bij. Je komt er misschien voor één of twee bezienswaardigheden, maar vertrekt met veel meer indrukken: de waterval, kloosters in de bergen, een verzonken kerk in het meer en een enorme rust om je heen. En ergens blijft dat idee hangen dat er, diep in het bos, nog wat wild rondzwerft.
Als we ooit weer in deze regio zijn, wil ik zeker terug, en dan hopelijk met genoeg tijd om echt op zoek te gaan naar beren.
